دلسوز بچه ها بود
شهید مجیری دلسوز بچه ها بود و حتی برخی کارهای عمومی را برای رزمندگان انجام می داد. در بین گروه، گاهی یکی از بچه ها را به عنوان شهردار انتخاب می کردیم که نظافت مکان حضور حفظ شود، ولی سردار مجیری، گاهی در زمان مسوولیت شهرداری یکی از رزمندگان، خودش برخی کارها را به تنهایی انجام می داد تا کمک بچه ها کند. هوش دفاعی شهید قابل ذکر بود؛ به گونه ای که در جنگ نرم و سخت، فعالیت های ارزنده ای داشت و حتی بینش سیاسی و بصیرتی ایشان در سوریه هم شامل حال بچه ها می شد، به‌گونه‌ای که در مناسبت های خاص، موضوعاتی را پیش می کشید و تحلیل هایی منطبق به نظرات امام خامنه‌ای ارائه می کرد. سردار عبدالرضا مجیری بالاترین ولایت پذیری را داشت و به وضوح در زمان حضور وی در شمال غرب ایران احساس می شد. سکوت معنوی و معنی دار شهید و شناخت دقیق وی به مسائل را از دیگر ویژگی‌های شهید مجیری بود.
سنگر، مشرف به دشت بود و حجم گلوله های بسیار که بر دیوار بتنی برخورد کرده بود، سوراخ هایی را بر دیوارهای سنگر ایجاد کرده بود. همان سنگر، مکان علمدار شدن سردار شد. نکته اصلی که در این رابطه می توانم مطرح کنم، استقامت سردار تا آخرین لحظه دفاع بود؛ زیرا حجم آتشی که به سمت ما می آمد زیاد بود، ولی مقاومت مثال زدنی بچه های ما، زبانزد است. در کل باید بگویم بچه ها مقاومت جانانه ای را در آن روز انجام دادند ولی سردار مجیری در آن نبرد آسمانی شد.
شهید مجیری، اینقدر به نماز شبش اهمیت می داد که چند مرتبه برای اینکه نماز شبش قضا نشود، از خواب بیدار میشد و همین عاملی بود که وقتی رزمندگان دیگر در محضر ایشان بودند، توفیق خواندن نماز شب را کسب کنند. جالب بود که گاهی به شوخی رزمندگان می گفتند، سردار ساعت زنگی ما در بیدار شدن و خواندن نماز اول وقت است. من هر گاه طی مدت حضورم در سوریه با سردار بودم، نماز شبم قطع نمی شد.
