ارسالی یکی از کاربران
چرا مرتضی عطایی برای فامیل ما "مرتضی" و برای شما « ابوعلی » شد؟
۱. هر جا بچه ها بودن و مرتضی هم بود، در واقع انگار یه بچه به بچه ها اضافه شده. اگه بچه ای هم نبود، شادترین و پرانرژی ترین فرد جمع مرتضی بود. سال های اخیر هر وقت می دیدمش تو جیباش بادکنک بود و هر بچه ای رو می دید فورا دستش رو تو جیبش می کرد و بهش بادکنک می داد. اگه خبری هم بود که همه فامیل دور هم جمع بودن کپسول آبی رنگ گاز هلیومش رو برا باد کردن بادکنک ها می آورد. هنوز صداش تو گوشمه که با خوشحالی به پسرش می گفت: علی! بابا برو از تو ماشین کپسول رو بیار. بادکنک هاش تا ته آسمون می رفت جایی که الان خونه ابدیش شده. نمی دونم هنوز بادکنک ها اونجان؟ حتما هستن. چون مرتضی اونا رو با عشق برا بچه ها پر کرده بود.
۲. مرتضی دائم الوضو بود. چند سال پیش که خانوادگی مینی بوس گرفتیم و رفتیم آبشار ارتوکند، خدا رو شکر مرتضی و خانواده اش هم با ما بودن. به همین خاطر خیلی به همه خوش گذشت. تو طول مسیر، بارها و بارها دیدم که مرتضی داره وضو می گیره.
۳. عاشق اهل بیت علیهم السلام بود. ولی نه عشقی که بشه به سادگی به زبون آورد. عجیب عاشق بود؛ به حدی که با وجود اینکه اینهمه خانواده دوست بود، دلش تاب نیاورد حرم حضرت زینب (س) بی دفاع بمونه و جونش رو تو این راه فدا کرد. سالی چندین بار کربلا
می رفت و خیلی هاش رو پیاده و با پای برهنه. حاج محسن آقا دایی آقا مرتضی می گه:
"وقتی مرتضی می رسید حرم امام حسین (ع) درهای حرم رو می گرفت و چنان گریه هایی
می کرد که دل همه رو تکون می داد."
می گه: "به جرات بگم در شبانه روز چند ساعت بیشتر نمی خوابید. شبا که ما
می خوابیدیم، پا می شد یواشکی می رفت حرم و تا اذان صبح اونجا بود. تازه صبح هم که
بر می گشت، ما رو بیدار می کرد و می گفت: پاشید نماز صبح بریم حرم. یا دم اذان صبح یادمه زنگ می زد یا پیامک می داد نماز ، نماز
بخدا چند بار گفت بیا بریم سوریه لیاقت نداشتم حالا می فهمم !
از مرتضی هر چی گفته بشه کمه. مرتضی زمینی نبود که بخواد با ما زندگی کنه. او آسمونی بود و روز عرفه به آسمونا پر کشید. روحش شاد. "
دم عشق،دمشق
@labbaykeyazeinab
