آقا رضای قصه ی ما هم پر...
بسم رب الشهدا والصدیقین
آقا رضای قصه ی ما هم پر...
یادمه اولین باری که دیدمش تو منطقه خیلی مهربون اومد بالای سرم
چند روز بود نخوابیده بودم ...
بذارین اینجوری بگم :
بعضیها یجورِ خاصی خاصن
اونقدر خاص که وقتی میبینیشون دلت میخواد باهاش هم صحبت بشی
رضا سنجرانی با همه فرق داشت
نوع راه رفتنش
نوع حرف زدنش
نوع برخوردش
اصن خاص بودن اخلاقش به جهت مشتی بودن و لوتی گریش کاری باهاش کرده بود که برای عده ای خیلی محبوب و برای عده ای خیلی منفور بود
برای عده ای که پاک نبودن و درستیه رضا باعث شده بود تا بی ابرو بشن و جانماز اب کشیدنهاشون رسوا بشه
قدیمی بود و سابقه ی حضورش برای دفاع زیاد
رفقای شهید خیلی زیادی داشت
یجورایی داشت فسیل میشد و این قضیه باعث شده بود خیلی حرف بشنوه
آدم شو شهید شی
خجالت نمیکشی تاحالا موندی
درست صحبت کنی شهید میشی
وووووووو...
اما رضا خودش بود
نه ریا
نه تظاهر
حرف دل :
دلم واسه مرتضی تنگ میشد به رضا پیام میدادم تا با لهجه ی قشنگ مشهدیش برام حرف بزنه
دلم برای حرفها و تیکه هاش تنگ شده
دلم واسه شهدا تنگ شده
زمینگیر شده بود و بی تاب ولی میدونست میپره ، فقط کم صبر شده بوده
با ربط :
رضا به مرتضی قسم ...
تو تشیع مرتضی همه رو از روی سن اوردن پایین
فقط من بودم و رضا کنار تابوت مرتضی
رضا میزد به تابوت میگفت بی معرفت تنها رفتی ؟!
اونشب با رضا روی سن تنهایی با مرتضی عهدها بستیم #حالا رضا هم رفت ...
و من ماندم کوله باری از غم و دلتنگی
اما دلم خوشه به رفقام
اگه منم یادشون بیاد چه شود... #شهید_رضا_سنجرانی
اصن باورم نمیشه دارم درباره رضا حرف میزنم
همیشه قایم بود ....
