خاطره ای ازشهید محمد حسین محمدخانی

١٣٨٢ الی ١٣٨٨ (دوران دانشجویی) 

بسیجی نمونه و واقعی نه مثل خیلی ها فقط به اسم و قیافه، واقعاپا جا پای بسیجی های خمینی گذاشت، و اخلاصش بود در دعا کردن که به اینجا رسوندش، تو دعا میگفت خدایا ما رو به خمینی وبسیجیانش برسان و الحق که الان رسیده و چه حالی میکنه با شهداء. 

نمی دونم اونور چه خبره ولی مطمئنا خیلی ها اومدن استقیال محمدحسین، چقد خوبه آدم از اونورش خاطرجمع باشه، بدونه یکی هست میاد دنبالش، تو این دنیا یه کشور غریب میری چه استرسی میگیره آدمو کجا برم و چه کنم ، حالااون دنیا که دیگه جای خود.

زیاد از عوالم برزخ و مراحل روح بعد از مرگ قبل قیامت خبر ندارم اما میدومنم محمدحسین جاش خوبه، شاید بگن اغراقه اما نیست، من دیدم عبادت هاش رو در پیشگاه معبودش، دیدم متمسک شدنها و متوسل شدنهاش پیش ائمه، من دیدم غبطه خوردنهاش به شهدا و رفاقتهاش رو با اونا، دیدم ضجه زدنهاش رو واسه غصه ای که چرا جامونده از شهداء.

محمدحسین وقتی معنی شهادت رو فهمیده بود عاشقش شده بود، اما مسیر رو درست رفت، مسیر عاشقی رو پیدا کرد و توش گام برداشت، اهل انزواء و زاری واسه شهید شدن نبود، مرد بود، پاکار بود، درد رو میفهمید و حرصش رو میخورد، بی تفاوت نبود ، صحبت از کار فرهنگی و مخصوصا کار شهداء و هیأت که میشد،  سر از پا نمیشناخت و مرد میدون بود ،کم نمیآورد تکلیف گرا بود ، وظیفه شناس بود، چشمش به کلام رهبر بود و عاشق آقا سید علی. 

محمدحسین خودش پیشوا بود واسه خیلی ها  ، بسان پیامبر که قله دل سخت اعراب بادیه نشین رو با اخلاق خوش فتح میکرد، محمدحسین فاتح قلوب تک تک دوستان و آشناهاش بود، خوش برخورد  ، مهربون، با محبت، گرم و صمیمی،... با همین برخوردهای خوبش شده بود محبوب دورو بری ها، مبالغه نیست اما تو اون شش سال کسی رو ندیدم که ازش دلخور باشه نه که مخالف نداشت اتفاقا داشت زیاد و خیلی قدرتمند، اونقدر قَدر که واسه رقابت با رأی و نظر اونها محمدحسین خودش یه جبهه ای رو تجربه کرد، جبهه ای که بهش دستور انفعال و بی تفاوتی و سکوت در برابر حرمت شکنی ها رو میداد ولی او اهل مسامحه و چشم پوشی نبود، چه بسا این جبهه خود نقشی بسزا در رشد و بالندگی وجه های شخصیتی او رز داشت، بحث های سیاسی رو خوب وارد بود، مسائل پیرامونش رو خوب رصد میکرد و ب وقتش منتقد خوبی بود و به وقتش حامی، با کسی عهد اخوت نبسته بود که اگر ببینه طرف حرف و رأی مخالف اصول و اعتقادات خدا و پیغمبر بزنه او سکوت اختبار کنه و مصلحت اندیشی رو پیشه کنه و چقدر که حرص میخورد از اینگونه سکوت کردنها. 

محمدحسین در سنی که اوج جوانی وخامیست چنان بزرگ و خوش میدرخشید که زبانزد بود، جوان ١٩،٢٠ساله ای که حرفهایش حرف بود و بدان عمل میکرد، با اعتقاد گام برمیداشت و پیش میرفت ، برای رسیدن به اهدافش جلوی هیچ کس قد خم نمیکرد الا خدا و ائمه و شهدا که مخلصانه گوش به حرفشان بود. 

گاهی اوقات حضورش ترس در دل برخی ها می انداخت، وجودش را بر نمیتافتند دنبال حذفش بودند، همانهایی که مسیرشان به بیراه میزد، همانهایی که حرمت خون شهدا را از یاد برده بودند، میدانستند که اگر دست از پا خطا کنند او در مقابلشان قد علم خواهد کرد و هنوز بسیجیتنی هستند که رهروی خمینی و آرمانهای اویند، هنوز شیریچه هایی هستند که دلشان برای انقلاب و شهدا بتپد. 

محمدحسین واقعا عاشق بود، عاشق خدا دین ائمه و شهدا که اگر چنین نبود چه میتوانست سبب شد که اینگونه خود را از رفاه و آسایش محروم کند و هرگاه دنبال دعا و مناجات واحیاء، از خواب بزند ، سرما و گرما نشناسد ، خود را آواره کند برای رسیدن به مجلس روضه و مناجات، چگىنه خود وا وقف شهدا کند، بشود خادم الشهداء، بشود راوی راهیان نور، بشود مسیح برای بشاگرد و کهنوج.

جزء عاشقی سببی بالاتر نیست، و چه خوش معشوقه های داشت و چه خوش هوایش را داشتند، خدا و رسول و ائمه جای خود، چه خوشبحالش شده حالا با شهداء،، حتما حالا هم با محسن دینشعاری گرم رفاقت شده، با مجتبی علمدار بساط شعرخوانی داره، با همت و چمران وباکری چه گعده ها که نگرفته، و چه ...

کانال

@doostan_e_shohada_channel