دلنوشته های یک طلبه
سلام دوستان
یکی از بهترین دوستام به نام آسید محمود در نبرد قلمون شرکت داره. از بچه هایی هست که همیشه دعاش میکنم از بس بچه گلی هست. خاطره زیر را عصر واسم ارسال کرد که مجبورم بعضی جاهاش را سانسور کنم و تقدیم کنم:
من و مجموعم ۱۵ نفر بودیم... طی چندروز عملیات ۱۰ تا اسیر از دشمن داشتیم که از جبهه النصره..همون القاعده.. بودن! بخاطر بسته شدن راه و پاتک تروریستها وتسلط قناص هاسون بر محورهای مواصلاتی ده روز محاصره شدیم...
تو این مدت تمام آب و غذامونو با اونا نصف کردیم. هر اسیر رو بدست یک نفر دادیم وفرماندشون رو خودم نگه داشتم...
من روز اول نصف بطری آب رو به اون دادم نصفش رو برا خودم نگه داشتم. اون سهمشو خورد.
نزدیک ظهرکه شد آب خواست. گفتم سهمتو گرفتی! گفت میخوام وضو بگیرم نماز بخونم.
منم سهم آبم رو بهش دادم دستشو باز کردم نماز خوند! قبلش بهش گفتم تیمم کن گفت نمیشه... فکر کردم تو فقه اونا تیمم نیست!
تا روز بعد آب نداشتم... روز بعد موقع تقسیم اب همون نصف بطری رو بهش دادم و کمی خودم خوردم..
نزدیک نماز گفتم آب نمیخوای برا وضو؟
گفت نه تیمم میکنم تو از دیروز آب نخوردی!
گفت: فکر نمیکردم آب نداشته باشین.
ده روز با من بود تا اینکه روز دهم محاصره بازشد و اومدیم عقب...
وقتی تحویل ارتش دادمش گریه میکرد گفتم: نترس توبه کن انشالله اعدامت نکنند.
گفت: 《من از مرگ نمیترسم وگرنه جنگ نمیومدم... از اینکه از تو جدا میشم ناراحتم، اگه اسلام واقعی باشه پیش شماست.》
منم بغلش کردم و گفتم توبه کن فردا هم روز خداست.اسمش عمر بود و یه دخترسه ساله همسن دختر من داشت.
خدارو شکر تو این ده روز محاصره خیلی تونستم باهاش صحبت کنم که چرا جنگ اومدیم و... ولی تاثیر اخلاقمون بود که مجذوبش گرده بود...
Channel: @mohamadrezahadadpour
