دلنوشته ی دوست وهمکار شهید ابوالفضل راه چمنی

وقتی به اتاقی نگاه میکنم که تو نیستی نمی دانم چه باید بگویم، چکار باید بکنم ، دیگر نمی شود به صندلی خالی تو نگاه کرد .

یادش بخیر چقدر روی این صندلی قرآن می خواندی چقدر صدای تو در این اتاق می آمد .

هنوز بوی تو در این اتاق می آید ما که می دانستیم هیچ کس غیر تو لایق این درجه نیست

ابوالفضل جان شهادتت مبارک

ابوالفضل جان این لباس و پوتین تو حالا شده یادگار یک بهشتی روی زمین حالا آرزوی همه ماشده پا گذاشتن جای پای یک بهشتی .

همیشه جای تو روی این صندلی خالی است . از همه ما گذشتی ولی ما همیشه به یادت هستیم .

نمی دانم کجای این اتاق نماز شب خواندی ولی جای قدمهایت را می بوسم.