برادری انتظار برادرش را می کشید....

ازهمان روزهای کودکی ، همیشه در مورد برادر شهیدش محمدرضا سوالات بسیاری از من می پرسید و به داشتن چنین برادری افتخار می کرد....

در واقع قبل از آنکه ما سخنی از محمدرضا بگوییم همیشه او بود که مشتاق بود و زودتر پرس و جو می کرد ...

و هر بار بعد از صحبتهای من غم بر چهره اش می نشست و حسرت میخورد که چرا من لیاقت نداشتم برادرم را ببینم و او را درک کنم ....

از وقتی نوجوان شد و بزرگتر ، هر سال برای محمدرضا سالگرد می گرفت و با برپایی هیات یادش را زنده می کرد و تلاش می کرد که بیشتر زحمتها را خودش به دوش بکشد...

حس عجیبی به محمدرضا داشت ، انگار نیمه گمشده خودش را دنبال می کرد

با آنکه او را هرگز ندیده بود ولی کشش و علاقه عجیبی به او داشت گویی سالها با او زندگی کرده بود و حالا از فراقش بیقرار و این برای من که مادرش بودم بسیار عجیب و البته دلپذیر بود...

و...

و حالا هر بار بر سر مزارش می روم و او را در کنار برادرش  آرام میبینم ، متوجه میشوم که این علاقه و محبت دو طرفه بوده ...

و این همه تلاطم ، محبت و اشتیاق به محمدرضا بی دلیل نبود...

@shahidjavadteymuri69