من و مصطفى

  

دوباره خیره به عکست هنوزم جنگ است...

دلم براى شب نوحه خوانیت تنگ است...

غروب و عکس تو و باز درد دورى تو...

دریغ از نم اشکى که بغضم از سنگ است...

چه شد قرار من و تو در اربعین حسین...

چه شد تو رفتى و اما کمیت من لنگ است...

هزار بار پس از تو نرفته برگشتم...

چه شد که طى مسیرم شبیه آونگ است...

نفس به یاد تو گاهى مسلسل و تک تیر...

صداى قلب من و تیرها هماهنگ است...

هنوز باور من نیست پر کشیدن تو...

دلم برای نگاهت، چقدر دلتنگ است....

تمام شادى و اشکم...تمام احساسم...

تمام زمزمه ام این نوا و آهنگ است...

"چقدر این تن خاکى براى من تنگ است...

نفس کشیدن من بعد مصطفى سخت است..."

دم عشق دمشق

https://telegram.me/Labbaykeyazeinab