پور حیدر بودن به اسم نیست ، به رسم است .

ادامه ی مبحث شناخت خصوصیات اخلاقی شهید مرتضی عطایی(ابوعلی)

بسم الله الرحمن الرحیم ...

پور حیدر بودن به اسم نیست ، به رسم است ...

یک توضیح کوتاه : 

در شب حمله ، زمانی که به انتظار فرمان آغاز و شنیدن صدای اسم رمز نشسته ای ، کل زندگیت رو بارها و بارها مرور میکنی و هزاران بهانه و دلیل و برهان برای نرفتنت می یابی ...

اگر از تمام وسوسه آی دنیا خود را برهانی ، در زمان آغاز عملیات پایت برای رفتن سنگین میشود ، چنان که حتی با هول دادن هم تکان نمیخوری ...

درسته ، واقعیته ، خوندین ؟؟!!!

حالا از شجاعت مردی بگم که نه تنها اولین نفر شروع به دویدن میکرد ...

نه تنها خود اولین لبیک گو و فریاد زن بود ...

بلکه بارها و بارها در خط بدون سلاح میچرخید ...

کار کردن با انواع اسلحه رو بلد بود و هیچ وقت بدون سلاح نمیموند ...

ولی اصلا دشمن رو حساب نمیکرد و ترسی از اونها نداشت که بخواهد همیشه آماده ی رزم در خط باشه (از نظر سلاح به دست گرفتن) ...

او خود به ذات و غیرت ، نه تنها همیشه آماده ی رزم بود ، بلکه از لحاظ نظامی و رزمی در حد و توان بالایی بود ...

در قسمتهای قبل از خداشناسی و مدیریت قوی و قدرت تصمیم گیری ایشون گفتم و امروز از شجاعت بی مثالش که منشا آن مقتدایش علی بود میگویم ...

برای مثال به قصد شناسایی حرکت کردیم به سمت سنگرهای دشمن ...

به داخل سنگر رسیدیم و هر لحظه ممکن بود سرو کله هاشون پیدا بشه ...

اولا با خیال راحت شروه کرد به جمع کردن وسایل داخل سنگر و نوشتن نحن فاطمیون ...

و در آخر که داشتیم برمیگشتیم ...

دیدم بازم اسلحه نیاورده ...

اصن این بشر تو ذاتش ترس و دلهره نبود ... 

ومن الله توفیق

 راوی سید مترجم