خاطره ای از شهید مهدی صابری به روایت یکی از دوستان شهید

حالم گرفته بود،آخه اون سال اولین سالی بود که من کارت شناسایی مجموعه رو نداشتم،نه اینکه خود کارت واسم مهم بود،نه مساله چیز دیگه ای بود.

نصب کارت خادمی روی سینه یه جورایی مثه نصب مدال،افتخار بوده برام،مدالی که واسه خدمتگذاری تو مجموعه منتسب به بی بی به آدم میدن بگذریم.

اون سال من کمی دیر رسیدم و تو موعد مقرر عکس پرسنلی رو واسه صدور کارت نرسونده بودم.

وقتی می دیدم همه کارتاشون رو به سینه زدن یه جوری میشدم،یه چیزی شبیه حسودی

روز دوم برگزاری سوگواره بود،آروم و بی هدف داشتم تو راهرو پشت فضای اصلی قدم میزدم که یهو یکی صدام زد

برگشتم دیدم آقا مهدی هستش،سلام و علیک بی حالی کردم و خواستم ازش جدا بشم که دستشو آروم زد رو شونم

"آقا مگه امانتیت رو نمیخوای"

با تعجب پرسیدم: امانتی؟خیره،چی هست؟خندید و گفت:داشتم کارت رفقا رو طراحی میکردم،دیدم عکس شما نیست

رفتم سراغ آرشیو پارسال اونجا بود،کارت شما رو هم زدم،اینم کارتتون

مجددا باهاش دست دادم،اما این بار محکم تر و پر حرارت تر از قبل،نمیدونم چقدر،اما خیلی خوشحال بودم،مهدی عزیز حواسش به همه جا بود،به همه جا.

بعد از گذشت 5 سال اون کارت رو هنوز لای کارتام دارم،اما چیزی که،اون رو از بقیه محبوب تر و موندنی تر کرده ،داستانی بود که گفتم،داستان محبت و صفای عزیزی که هوای همه رو داشت.

روحش شاد.

کانال رسمی شهید مهدی صابری

@Shahid_Saberi