از ساچمه تا ترکش
از ساچمه تا ترکش
سال آخر دبیرستان بود.
یک روز کلاس کنکور را پیچانده و با بچه های پایگاه رفته بود اردو.
عصری که برگشت، انگشت شستش باند پیچی شده بود.
اول می خواست پنهان کند و نگوید چه بلایی سر انگشتش آورده، اما بعدا معلوم شد که توی اردو چیزی را هدف تیراندازی گذاشتند تا با تفنگِ بادی بزنند.
یکی از بچه ها گفته هدف را جابه جا کنید.
محمودرضا هم هدف را گرفت روی دستش و گفته بزنید!
ساچمه را زده بودند روی ناخن شستش!
در عکس رادیو گرافی ، ساچمه کنار بند اول انگشت پیدا بود.
آن روز محمودرضا عمل شد.!
ساچمه را از انگشتش درآوردند و به خیر گذشت، اما ما تحمل همان اندازه جراحتِ او را هم نداشتیم.
دی ماه سال ۹۲ وقتی در معراج شهدای تهران رفتم بالای سرش ، هنوز لباس رزمش تنش بود.
از زخم هایش فقط جای یک زخم زیر چانه و ترکشی که به سرش اصابت کرده بود دیده می شد.
در بهشت زهرا (س) و قبل از شروع مراسم تشییع ، زخم های تنش را که دیدم ، یاد آن ساچمه افتادم و تلخی و زخمِ انگشت شستش!
اما آن زخمِ کوچک کجا و جراحتِ ناشی از اصابت ۳۵ ترکش به سینه و پهلو کجا؟!
یکی از ترکش ها از زیر کتف چپش بیرون زده بود و شاید ،
محمودرضا با همان ترکش پریده بود.
تو شهید نمی شوی، روایت هایی از حیاتِ جاودانه شهید محمودرضا بیضائی به روایت برادر
@Agamahmoodreza
