اشتباه ما این بود که فکرمی کردیم مصطفی بچه است..
بسم رب الشهدا
بهار 71رفتیم شوشتر زادگاه مصطفی ..خدمت پدر بزرگ و مادربزرگ و عمه ی مصطفی.
درطول مسیر بچه ها باهم دعوا می کردن که کی باید کنار پنجره بشینه .چون مصطفی بد ماشین بود به بچه ها گفتم: بذارید تمام مسیر کنار پنجره باشه.
وقتی رسیدیم شوشتر بچه ها گفتن: دیگه نوبت ماست .
بابا به مصطفی گفت: اجازه بده داداش بشینه کنار پنجره،
مصطفی گفت: من حالم بد میشه. بابا، گفت: حالا که حالت بد میشه بقیه راه رو پیاده بیا خونه ی عمه.
مصطفی گفت :پس منو پیاده کنید خودم میام ،اولش فکر کردیم میخواد ما رو بترسونه ولی اصرار کرد که پیاده بشه پدرش هم برای تنبیه، او را پیدا کرد.
من خیلی ناراحت شدم گفتم: این چه کاری بود کردی؟
گفت: نگران نباش، الان از این خیابون فرعی میرم دور میزنم سوارش میکنم.
وقتی دور زدیم مصطفی رو ندیدیم.
انگار دنیا توسرمون خراب شد گفتم: مگه ممکنه رفته باشه ؟؟؟
تمام مسیر رو بادقت نگاه کردیم ،اثری ازش نبود.
وقتی رسیدیم منزل عمه ی مصطفی هر چه زنگ زدیم کسی در رو باز نکرد.
متوجه شدیم خونه نیستن ،حالم خیلی بد شد فقط می گفتم مصطفی دورت بگردم کجایی؟
که دیدم از دیوار منزل عمه اومد بالا و گفت :من که گفتم: خودم میرم.
گفتم آخه چطور خودتو رسوندی؟؟؟ گفت: به یه موتوری گفتم منو برسون به منزل استاداحمدمکانیک( شوهرعمه )
بعد منو رسوند در خونه عمه.
من که گفته بودم خودم میام چرا نگران شدید؟
این جسارت در حد یه بچه شش ساله نبود و اشتباه ما این بود که فکرمی کردیم مصطفی بچه است....
شهید مصطفی صدرزاده
