بوسه ای که عاقبتش شهادت شد

روایتی از جواد نوری؛ برادر شهید علیرضا نوری

خنده رو و دوست داشتنی بود. خیلی زود با همه ارتباط برقرار می کرد.

جگر گوشه اش را از سفر کربلا داشت، برای همین اسمش را گذاشته بود علی ا کبر... همیشه برای صدا زدنش از کلمات خاصی استفاده می کرد. 

جنس دوست داشتنش متفاوت بود خیلی. علی ا کبر را یادگار خود نمی دانست، او را ولیعهد خود خطاب می کرد.

برای رفتن به سوریه سه بار اقدام کرده بود، ولی انگار تا خود حضرت زینب (س) نطلبند، هیچکس نمی تواند در رکاب مدافعان حرم قدم بگذارد.

بار آخر که قرعه به نامش افتاد، ساک سفر را بست و رفت. رابطه برادری ما بعد از سن 17 سالگی، رنگ دیگری به خود گرفت. اصلا جیک و بوکمان بیشتر شد با هم.

پاتوق همیشگی علیرضا گلستان شهدا بود. دلش که می گرفت می شد آنجا راحت پیدایش کرد. بعد از شهادت بهترین دوستش،

 رو ح الله کافی زاده، بیشتر هم می رفت آنجا. یک سالی بین علیرضا و روح الله فاصله افتاد. فاصله ای که زود تمام شد،

 هم زود و هم خوب. عاقبت در رفتن، هم مسیر شدند. شهادت راهشان را تا

آسمان یکی کرد، جایی نزدیکی های حرم حضرت زینب  (س) ...  علیرضا دوست دیگری هم داشت که سال 80 به شهادت رسید و رفتن او، حسابی متاثرش کرد.

 برای همین، همیشه عکس شهید اصغری را در جیباش به همراه داشت. از ارادت همیشگی علیرضا نسبت به پدر و مادر گفت. از جنس خوب رفتارش در برابر آنها. یک شب در حالی که پدرم خواب بود، وارد اتاق شد و کف پای پدر را بوسید. به گمانم همین کارها راه را برایش هموار کرد تا اینکه شهادت شد بهترین راه برایش، برای رسیدن به خدا.

می گفت گل از گل علیرضا شکفته می شد وقتی مادرم را می دید. پیشانی اش را غرق بوسه می کرد هر بار که چشم هایش به چشم های مادر می افتاد.

وقتی رفت، می دانست برگشتی ندارد. می دانست خوب هم می دانست دارد به کجا عزیمت می کند.

ویژه نامه روز شهید اصفهان زیبا