خاطره از شهید لطفی

سه سال پیش بود با مهدی رفته بودیم برای ماموریت کویر ، ماشین اول به دلیل مشکلی برگشت و به دلیل تعجیل در انجام کار ، ماموریت را عقب ننداختیم و به حرکت ادامه دادیم .(حرکت در کویر باید حداقل دوماشین باشه که اگر مشکلی پیش آمد به هم کمک کنند و یا تیم دیگر کمک بیاورد)

کار طول کشید و متاسفانه باطری جی پی اس هم تمام شد برای همین سعی کردیم تا قبل از تمام شدن باطری خود را به جایی برسانیم که شهر یا روستایی مشخص باشد اما نشد ، مدتی بدون تجهیز جهت یابی چرخیدیم ولی چون جهت را براساس خورشید می دانستیم نگرانی نداشتیم . خسته شده بودم ولی مهدی دست بردار نبود .

کوه نوک تیز و بلندی رو دیدیم ، مهدی گفت پیاده بریم بالای کوه شاید از روی کوه مکان مناسبی پیدا کنیم .

منکه خسته بودم گفتم مهدی من نمیام ، به زور و اصرار مهدی (تقریبا تو رودرواسی) باهاش راه افتادم و رفتیم بالا ، هرچی بالا می رفتیم برمیگشتم پشت سرم رو نگاه می کردم و باخودم می گفتم دیگه این شیب شدید رو نمی تونم برگردم و همش فکر میکردم خدایا یعنی قراره اینجا بمیرم ؟؟!

چند بار گفتم مهدی دیگه بالاتر نمیشه ، بازم با اصرار مهدی که جلو رفته بود و بازم تو رودرواسی رفتم تا رسیدیم نوک کوه

موقعیت رو بررسی کردیم و کارمون تمام شد .

 مهدی گفت به این فکر کردی که شاید آخر عمرمون همینجا باشه ، خندم گرفت که مهدی هم مثل من به همین موضوع فکر کرده . چند دقیقه ای راجع به این حرف زدیم که خدا کجا و چطور مقدر کرده که از این دنیا بریم ...

تا معراج شهدا که کنارش نشستم

دستم رو روی صورتش کشیدم ...

مهدی اگه یه ویژگی داشت لااقل برای من این بود که رفیق با معرفتی بود ، چقدر تو معراج از بی معرفتی و تک خوریش ازش شکایت کردم . ولی خدا خودش شاهده که حق به حقدار رسید .

والله العظیم هرروز حداقل روزی ده ها بار به عکسش نگاه میکنم و باهاش حرف میزنم به امید اینکه هنوز اون معرفت سابق رو داره و رفیقش رو فراموش نمیکنه ...

خاطره ای از همکاران شهید لطفی نیاسر

شهید راه نابودی اسرائیل

شهید محمد مهدی لطفی نیاسر

@sh_mahdilotfi