خاطره ای از شهید حسین فدایی(ذوالفقار)

حسین بود و حسین بود و حسین بود

از حسین کربلا مظلومیتش را زیبا به یادگار گرفته بود

تو لاذقیه جزو اون شش نفری بود که بالای قله مقاومت کردند . 

بیچاره دشمن فکر میکرد شصت.نفر بالای قله هستند

سه روز و دوشب رو قله فشار آورد که بگیرتش ولی نتونست که نتونست . 

مقاومت بچه ها و ایمان قویشون تو لاذقیه سر زبون نیروهای جهادی دیگه و مردم افتاد .

 واقعا فتح بزرگی کرده بودند.

تو لاذقیه حسین مجروح میشه یه ترکش به سرش میخوره ولی نمیره عقب . برعکس 

وقتی که کار لاذقیه تموم شد

ابوحامد بچه ها رو داشت گلچین میکرد که بریم سمت حلب و جبهه حلب رو دستمون بگیریم

حسین فدایی یکی از اون فرمانده های بزرگی بود که میتونست بره و مجروحیتش رو درمان کنه و بیاد ولی نرفت

با همون وضعیت ولی پر انرژی و پر جنب و جوش راهی حلب شد.

توی خط راموسه بود که بیشتر با هم آشنا شدیم

واقعا تجربیات زیادی داشت . در مورد جنگ در مورد زندگی 

آدم خوش صحبتی بود از صحبت کردن باهاش خسته نمیشدی 

خاطرات هم که تا دلت بخواد داشته . خاطرات آموزنده و قشنگ .

زرهی تخصص داشت ادوات تخصص داشت تک تیر اندازی تخصص داشت .

 تخریب . آموزش نیرو . تاکتیک

خلاصه تو بحث نظامی برای خودش ژنرالی بود.

وقتی حجت شهید شد رضا خاوری رو میگم

حسین فدایی هم داخل همون ماشین بود

تو بهداری وقتی رفتم بالای سرش

دیدم بدنش پر ترکش شده

تموم موهای بدنش سوخته بود

ترکش ها قاچ قاچ کرده بودند پوست و گوشتش رو.

خیلی درد میکشید

بعد از یک هفته دیدم که یه عصا دستش گرفته لنگون لنگون داره بین نیروها 

میچرخه و کارها رو هدایت میکنه.

بهش گفتم ذوالفقار چرا نرفتی ایران با این وضع مجروحیتت

گفتش که الان اینجا بهم احتیاج دارند باید بمونم و خدمت کنم

آخرین دفعه فکر کنم پنج یا شش ماه میشد که منطقه بود و خونه نرفته بود.

تو روستای بانص . تو جنوب حلب شهید شد

موقع شهادتش هم مظلومانه شهید شد.

یه سری از بچه ها تو محاصره گیر کرده بودند

میره که بچه ها رو از محاصره در بیاره که.......