خاطره شهید پورهنگ

با هم رفت و آمد داشتیم. یادم می آید کوچکتر که بودیم گاهی به منزلشان می رفتیم و شب می ماندیم. بعضی شب ها هم حرف ها گل می انداخت و تا اذان صبح می نشستیم به حرف زدن.

همیشه فکر می کردم خیلی سخت است که ساعت ها حرف بزنی اما از کسی بدگویی و غیبت نکنی.

اما آن شب ها، ساعت ها برایمان حرف می زدند و من متعجب می شدم که چطور این چند ساعت بدون حتی یک کلمه غیبت سپری می شد...

راوی: از بستگان شهید پورهنگ

https://tlgrm.me/joinchat/DLhywECrdBuM5N_l-NjpHg