دلنوشته خواهر شهیــــد کریمیان

زمین که لطف ندارد ...

از آسمان چه خبر ؟

خیلی دلم میخواست 

آن لحظه که آن خانم...

گفت: 

برادرت خوب طلبه‌ای بود ...

حیف...که رفت ..

اگر می‌ماند افتخار اسلام می‌شد ...

کم لطفیِ شما بود که گذاشتید برود ...

خیلی دلم میخواست...

آن لحظه بمیرم...

چون...هرچه نگاهش کردم نفهمیدم..

آرمان والای تو را چگونه به او بفهمانم...

یادم نمی‌رود اولین بار که خواستی بروی..

 گفتم: 

تو نیروی فرهنگیِ نظامی..نظام برای چیز دیگری برایت هزینه کرده...نرو...بگذار تا نظامی‌ها هستند...آنها بروند بجنگند...

یادم نمی‌رود بهت توی نگاهت را..

گفتی: 

تو زهرایی؟ تو خواهر منی؟ نه...زهرایی که میشناسم...محال است طرز فکرش این باشد ..

گفتم: میدانم...ولی نرو...تو هنوز خیلی کارها باید بکنی...اینهمه سال درس خواندی امین...بمان...بیشتر کار کن...شماها که بروید ...دیگر چه کسی علَم حوزه را راست نگه دارد...

گفتی: 

فرض کن بمانم....بشوم آیت الله العظمی...یا بشوم فیلسوف قرن...

چه فایده دارد اگر این عمامه روی سرم بماند و ...

حرم بی‌بی زینب (سلام الله علیها) در خطر باشد؟

نه این فلسفه را میخواهم و نه این عمامه را...

یادم مانده...

برادر...

طولِ بلوار را قدم میزدیم...با حرص میگفتی نباید جلوی روحانیون را بگیرند...اشتباه است...ماها باید با عمامه در خط مقدم باشیم...

گفتم: امین‌جان! فرمانده‌اند‌...صلاحدیدی هست..آنها از بالا میبینند...حتما خوب نیست...

میگفتی که نه...اِلّا و بِلا اشتباه میکنند...نیرو از روحانیِ توی خط روحیه میگیرد...

عزیزم...

در اثبات نظرت همین بس...

که با حضور و دلاوری‌ات درست توی خط مقدم...

صد و شصت نفر از قتل عام نجات پیدا کردند...