مادری چون کوه

چشم های بارانی دیدند وجود کوه را،در تمام لحظه آتش به جان پروانه وار گرد لاله خاموش میچرخید و خاموشی اش را به نظاره می نشست.

شمع نگاه صبورش ذره ذره آب میشد ولی از شراره های شعله هایش قله ای از صبر بنا میشد برفراز قله عروج شقایق سرخش پرچم سرخ قرآن را به اهتزاز در آورد

آری

او مادر بود

مادری چون کوه

که آخرین پیامش به "مهدی" زندگیش این بود: تو یعنی روح بارانی ،متین و ساده بوسیدن و یا در پاسخ یک لطف به روی محبوب خندیدن.

(حرفی بامادر شهید مهدی صابری و تمامی مادران شهدا)