نوع فن بیان قوی ای که داشت

خیلی شلوغ بود 

اما جلوی رفقا 

یادمه یکجایی نشسته بودیم 

رضا )سنجرانی)افتاده بود رو دنده ی شوخی و خاطره گویی 

اینقدر با اب و تاب و لذت از خاطراتش میگفت که خیلی ها به جز جمع ما رفقا هم میخ شده بودن به رضا 

خنده های شیرینش 

با اون لهجه ی ناب مشهدیش 

و نوع فن بیان قوی ای که داشت 

(البته با تیکه و کنایه های خاص خودش)

چنان مجذوبت میکرد که به خودت میومدی میدیدی :

عه چقد زمان گذشته