خاطره ای ازشهید حسین دارابی
قرار بود حضرت آقا برای مراسم تحلیف دوره ما تشریف بیارن دانشگاه و از قرار من و حسین برای اجرای برنامه رزمی انتخاب شدیم.
البته سطح حسین از من خیلی بالاتر بود خلاصه دو ماه قبل ازتشریف فرمایی آقا ما سخت تمرین می کردیم و اینو هم بگم شهید بزرگوار مصطفی کمیل صفری تبار هم با ما تمرین میکرد
تا اینکه استادمون به هر کدوممون یک مسئولیتی رو واگذار کرد اما به حسین به اندازه توانش مسئولیت نداد
شاید بگید چون رفیق و دوست حسینم اینو میگم ولی خدا شاهده حسین تو اون جمع ۲۰ نفره جزء دو سه نفر اول بود
به هرحال قرار شد که حسین هیچ حرکت نمایشی رو اجرا نکنه تا اینکه من از حسین پیش استاد تعریف کردم و اونا هم قرار شد ازش تست بگیرن اما فکر میکردم یک حرکت متوسط رو ازش بخوان ولی شاید باورتون نشه یکی از بچه ها که قدش از حسین بلند تر بود یک میت آورد و روبروی حسین ایستاد بعد اون میت رو بالای سرش آورد بالا
برای زدن اون میت،تو اون شرایط باید چند قدم عقب بری و بعد ضربه بزنی و من می دونستم که اونا این حرکت سختو انتخاب کردن تا حسین نتونه بزنه و انتخاب نشه.
چون قلبا نمی خواستن انتخابش کنن و اینو حس میکردم اما خدا رو شاهد میگیرم حسین درجا ، بدون اینکه عقب بره با یک حرکت زیبا و نمایشی توآم با قدرت چنان ضربه چرخشی به میت زد که همه متعجب شدن
در حقیقت برای زدن اون میت پاهاش رو ۱۸۰ درجه باز کرد و ضربه زد اما از اونجایی که اونا تصمیمشونو گرفته بودن حسینو برای اجرای حرکات سخت تر نسبت به بقیه انتخاب نکردن ولی حسین کاری کرد که بقیه متوجه کار بدشون شدن.
اینجا هم ازون جاهایی بود که حسین اصلا اعتراض نکرد و این یکی دیگه از مصادیق صبر و بزرگی ایشون بود و همه فکر حسین این بود که برای رضای خدا تمرین کنه و به عشق آقا و اجرای نمایش رزمی حضور ایشون مسائل دیگه براش اهمیت نداشت.
من باید اعتراف کنم که حسین خیلی بزرگ بود و باز هم تآکید میکنم که یک آرامش خاصی در حسین بود که واقعا نمی دونم از کجا نشئت میگرفت.
انشاالله که آقا حسین اون دنیا شفاعت منو کنه.
شادی روحش صلوات
@shahid_mostafa_safaritabar
